ਲਗਦਾ ਰਿਸ਼ਤੇ ਮੁੱਕ ਚੱਲੇ ਨੇ
ਰੁੱਖਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਸੁੱਕ ਚੱਲੇ ਨੇ।

ਹੈਂਕੜਬਾਜ਼ੀ ਕਰਦੇ ਲੋਕੀਂ
ਰੱਬ ਦੇ ਉੱਤੇ ਥੁੱਕ ਚੱਲੇ ਨੇ।

ਸ਼ੋਸ਼ਣ ਵਾਲੇ ਚੂਹੇ ਚਾਦਰ
ਮਿਹਨਤਕਸ਼ ਦੀ ਟੁੱਕ ਚੱਲੇ ਨੇ।

ਅਰਮਾਨਾਂ ਦੀ ਵੇਖੋ ਅਰਥੀ
ਫਰਜ਼ੀ ਕਿਸੇ ਦੇ ਚੁੱਕ ਚੱਲੇ ਨੇ।

ਇੰਝਣ, ਡੱਬੇ ਮੋਹ ਕੇ ਲੈ ਗਏ
ਕਰਦੇ ਜਦ ਛੁੱਕ ਛੁੱਕ ਚੱਲੇ ਨੇ।

ਤਕੜੇ ਨੂੰ ਸੀ ਲੱਗੇ ਠੋਕਣ
ਮਾੜੇ ਉਸ ਤੋਂ ਠੁੱਕ ਚੱਲੇ ਨੇ।

ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸੀ ਜ਼ਖਮ ਦਿਖਾਏ
ਲੂਣ ਉਹੀ ਹੁਣ ਭੁੱਕ ਚੱਲੇ ਨੇ।

ਉਸਨੇ ਤੱਕ ਕੇ ਤਰਸ ਨਾ ਕੀਤਾ
ਹੰਝੂ ਮੇਰੇ ਮੁੱਕ ਚੱਲੇ ਨੇ।

ਕਿੰਨੇ ਵੀ ਤੂੰ ਪਾ ਮਖੌਟੇ ਮੁੱਖ ਉਤੇ,
ਹਾਸਿਆਂ ਓਹਲੇ ਗ਼ਮ ਛੁਪਾਏ ਨਹੀਂ ਜਾਣੇ।

ਕਦਮ ਕਦਮ ਤੇ ਭਾਵੇਂ ਤੂੰ ਅਜਮਾ ਮੈਨੂੰ,
ਪਰ ਚੇਤਾ ਰੱਖੀਂ ਸਭ ਅਜਮਾਏ ਨਹੀਂ ਜਾਣੇ।

ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਪੈਂਦੇ ਵੈਣ ਬਿਰਹੋਂ ਦੀਆਂ ਮਾਰਾਂ ਦੇ,
ਝੂਠੇ ਹਾਸੇ ਹੁਣ ਮੁਸਕਾਏ ਨਹੀਂ ਜਾਣੇ।

ਮੱਲੀ ਥਾਂ ਬਸੰਤ ਦੀ ਪਤਝੜ ਦੀ ਰੁੱਤ ਨੇ,
ਏਸ ਰੁੱਤੇ ਸਾਥੋਂ ਫੁੱਲ ਮਹਿਕਾਏ ਨਹੀਂ ਜਾਣੇ।

ਦਿਨ ਭਰ ਦੇ ਇਸ ਥੱਕੇ ਟੁੱਟੇ ਜਿਸਮ ਕੋਲੋਂ,
ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਸੁਫਨੇ ਹੁਣ ਸਜਾਏ ਨਹੀਂ ਜਾਣੇ।

ਮਿਹਨਤ, ਲਗਨ, ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਦੇ ਨਾਲ ਲੜਨਾ ਪਊ,
ਗੱਲੀਂ ਬਾਤੀਂ ਯੁੱਗ ਪਲਟਾਏ ਨਹੀਂ ਜਾਣੇ।

‘ਸੋਢੀ’ ਵਰਗੇ ਮਿਲਦੇ ਨੇ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਵਾਰੀ,
ਪੈਰ-ਪੈਰ ਤੇ ਕਦੇ ਥਿਆਏ ਨਹੀਂ ਜਾਣੇ।

ਸੁੱਕ ਨਾ ਕਿਧਰੇ ਜਾਣ ਇਹ ਸਰਵਰ ਸਾਂਭ ਲਵੋ
ਸੋਹਣੇ ਸੋਹਣੇ ਦਿਲਕਸ਼ ਮੰਜ਼ਰ ਸਾਂਭ ਲਵੋ।

ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਨਸਲਾਂ Ḕਤੇ ਕੁਝ ਤਰਸ ਕਰੋ,
ਬਿਰਖ, ਬੂਟੜੇ, ਸਾਵੇ ਪੱਤਰ ਸਾਂਭ ਲਵੋ।

ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰਾਜ਼ ਰੋਸ਼ਨਾ ਦਾ ਛੁਪਿਐ,
ਜਿਓਣ ਜੋਗਿਓ ਪੈਂਤੀ ਅੱਖਰ ਸਾਂਭ ਲਵੋ।

ਚੰਨ, ਤਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਇੱਕ ਦਿਨ ਤਰਸੋਗੇ,
ਅਜੇ ਵਕਤ ਹੈ ਨੀਲਾ ਅੰਬਰ ਸਾਂਭ ਲਵੋ।

ਬਿਨਾਂ ਲਗਾਮੋਂ ਭੱਜਿਆ ਇਹ ਬਾਜ਼ਾਰ ਫਿਰੇ,
ਸੱਜਣੋ, ਆਪੋ ਆਪਣੀ ਚਾਦਰ ਸਾਂਭ ਲਵੋ।

ਉਹ ਵੀ ਜਿਓਂਦੇ ਜਾਗਦਿਆਂ ਵਿੱਚ ਹੋ ਜਾਊ,
‘ਲੋਚੀ’ ਦੇ ਬੱਸ ਚੰਦ ਕੁ ਅੱਖਰ ਸਾਂਭ ਲਵੋ।