ਅੱਜ ਰਜਾਈਆ ਕੱਢਦਿਆਂ ਹੱਥ ਪੁਰਾਣੀਆ ਤਸਵੀਰਾਂ ਲੱਗੀਆ,ਯਾਦ ਆਏ ਪੁਰਾਣੇ ਦਿਨ ਜਦ ਹਰੇਕ ਕਵਿਤਾ-ਕਹਾਣੀ ਉਚਾਰਨ ਪ੍ਰਤੀਯੋਗਤਾ ਤੇ ਨੁੱਕੜ ਨਾਟਕ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਅਧਿਆਪਕ ਆਪ-ਮੁਹਾਰੇ ਹੀ ਲਿਖ ਦਿੰਦੇ ਸੀ, ਸ਼ਾਇਦ ਮਾਂ ਦੀ ਕੁੱਖ ਵਿੱਚੋ ਹੀ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦਾ ਮੁਜੱਸਮਾ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਮਿਹਰ ਸਦਕਾ ਮਿਲਿਆ ਸੀ, ਚਲੰਤ ਮਾਮਲਿਆ ਤੇ ਖੁਦ ਹੀ ਸ਼ਬਦ ਫੁੱਟਣ ਲੱਗਦੇ ਸਨ।
ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਫੌਨ ਦੀ ਘੰਟੀ ਨੇ ਪੰਤਾਲੀ ਵਰ੍ਹੇ ਪਹਿਲਾ ਪਹੁੰਚੀ ਸੋਚ ਨੂੰ ਅੱਜ ਵਿੱਚ ਲੈ ਆਦਾ, ਉਹ ਆਪ ਤਾਂ ਦੋਨੋ ਪਿਉ-ਪੁੱਤ ਟਰਾਲੀ ਵਿੱਚ ਰਜਾਈਆ ਸਿੱਟ ਉੱਪਰ ਸਪੀਕਰ ਧਰ ਰਹੇ ਸੀ, ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਅੱਜ ਟਰਾਲੀਆਂ ਦਿੱਲੀ ਨੂੰ ਜਾਣੀਆ ਸੀ, ਧੀ ਨੇ ਕੰਗਣਾ ਵੱਲੋ ਟਵਿੱਟਰ ਤੇ ਟਵੀਟ ਕੀਤਾ ਜਦ ਪੜ ਸੁਣਾਇਆ ਤਾਂ ਦਿਲ ‘ਚ ਚੀਸ ਉੱਠੀ ਤੇ ਅੱਖਾ ‘ਚੋ ਪਾਣੀ ਵਹਿ ਤੁਰਿਆ ਤੇ ਮੂੰਹੋ ਇੱਕੋ ਲਫ਼ਜ ਨਿਕਲਿਆ,” ਮੰਦਾ ਬੋਲ ਨਾ ਬੋਲੀਏ, ਕਰਤਾਰੋ ਡਰੀਏ।”
ਫੌਨ ਦੀ ਘੰਟੀ ਫੇਰ ਵੱਜੀ ਤੇ ਅੱਗਿਉ ਭੂਆ ਜੀ ਬੋਲੇ,” ਭਤੀਜ ਨੂੰਹੇ! ਥੋਡੇ ਫੁੱਫੜ ਜੀ ਪੂਰੇ ਹੋ ਗਏ, ਮੇਰੇ ਭਤੀਜ ਨੂੰ ਆਖੀ ਵੀ ਪ੍ਰਹੁਣਾ ਤਾ ਭਾਈ ਪ੍ਰਹੁਣਾ ਹੁੰਦਾ ਚਾਹੇ ਪੰਜਾ ਸਾਲਾ ਦਾ ਹੋਵੇ ਚਾਹੇ ਨੱਬੇ ਸਾਲ ਦਾ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਟੂਮ ਤੇ ਮਕਾਣ ਆਇਆ ਤੇ ਵਧੀਆ ਕਰਨਾ ਪਊ, ਬਾਕੀ ਸਲਾਹ ਫੇਰ ਆਇਆ ਤੇ ਕਰਲਾ ਗੇ।”
ਮੈਂ ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਸਿਰ ਹਲਾਇਆ, ਸੱਚੀ ਬਹੁਤੇ ਦਰਦ ਐਸੇ ਨੇ ਕਿ ਅਸੀ ਬਸ ਸਹੇ ਹੀ ਜਾ ਰਹੇ ਆ ਕਦੇ ਕਹੇ ਹੀ ਨਹੀ।
ਮੈਂ ਪੇਟੀ ਵਿਚਲੀਆ ਸਾਰੀਆ ਰਜਾਈਆ ਕੱਢ ਦਿਤੀਆ ਕਿਉਕਿ ਠੰਡ ਬਹੁਤ ਸੀ, ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਮਾਂ ਤੇ ਦਾਦੀ ਨੇ ਘਰ ਦੀ ਰੂੰ ਨਾਲ ਨਗੰਦੇ ਪਵਾ ਬਣਵਾਈਆ ਸੀ, ਸੋਚਿਆ ਨਹੀ ਸੀ ਇੰਨੇ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਬਾਅਦ ਕੰਮ ਆਉਣਗੀਆ।
ਫੌਨ ਦੀ ਘੰਟੀ ਫੇਰ ਵੱਜੀ, ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਆਖਿਆ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਸੁੱਖ ਦਾ ਹੋਵੇ, ਅੱਗਿਓ ਨਣਦ ਬੀਬੀ
ਬੋਲੀ ,”ਨਾਨਕਸ਼ੱਕ ਆਗੀ ਭਾਈ ਥੋਨੂੰ, ਫੇਰ ਨਾ ਆਖਿਉ ਕਿ ਦੱਸਿਆ ਨੀ, ਬਾਹਰਲਾ ਮੁੰਡਾ, ਉਞ ਲੌਕਡਾਊਨ ਕਰਕੇ ਇਕੱਠ ਤਾਂ ਘੱਟ ਕਰਨਾ ਪਰ ਸਹੁਰਿਆ ‘ਚ ਮੇਰੀ ਠੁੱਕ ਬਣਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਏ, ਸਾਰੇ ਕਹਿਣ ਵੀ ਨਾਨਕਿਆ ਨੇ ਧੰਨ-ਧੰਨ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੀ।”
ਮੈਂ ਨਾਲਦੇ ਨੂੰ ਦੋਨੋ ਗੱਲਾ ਦੱਸੀਆ, ਉਹਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਇਹੀ ਆਖਿਆ,” ਇਹ ਕਬੀਲਦਾਰੀ ਵੀ ਚੰਦਰੀ, ਹੈਸੀਅਤ ਹੀ ਪੁੱਛਦੀ ਏ ਨਾ ਕਿ ਖੈਰੀਅਤ।” ਇੰਨਾ ਆਖ ਆੜਤੀਏ ਨੂੰ ਫੌਨ ਕਰ ਝੋਨੇ ਦਾ ਹਿਸਾਬ-ਕਿਤਾਬ ਨਬੇੜ, ਜੈਕਾਰਾ ਛੱਡ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਅੰਨਦਾਤਾ ਆਪਣੇ ਹੱਕ ਲੈਣ ਲਈ ਘਰ ਤੋਂ ਚਲਿਆ ਗਿਆ।

• ਕਮਲਜੀਤ ਕੌਰ
• 59