ਪਿੰਡ ਦੇ ਬੱਸ ਅੱਡੇ ਤੇ ਮੋਟਰਸਾਈਕਲ ਦੇ ਟਾਇਰ ਨੂੰ ਪੈਂਚਰ ਲਗਵਾ ਰਹੇ ਜਗਤਾਰ ਸਿੰਘ ਨੂੰ
ਉਸਦੇ ਜਮਾਤੀ ਰਹੇ ਗੁਰਜੰਟ ਸਿੰਘ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ” ਕੀ ਹਾਲ ਐ ਤਾਰੀ ? ਫ਼ਸਲ ਬਾੜੀ ਵਧੀਐ? ਉਹ
ਸੱਚ ਤੇਰਾ ਮੁੰਡਾ ਕਿਹੜੀ ਕਲਾਸ ਵਿੱਚ ਹੋ ਗਿਆ?” ਇੱਕੋ ਸਾਹ ਗੁਰਜੰਟ ਕਈ ਸਾਰੇ ਸਵਾਲ ਕਰ
ਗਿਆ। ਜਗਤਾਰ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿੰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ “ ਵਧੀਐ ਬਾਈ ! ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਬਾਰਵੀਂ ਕਰ ਲਈ ਸੀ। ਹੁਣ
ਇੱਕ ਗੱਲ ਤੇ ਹੀ ਅੜਿਐ, ਕਹਿੰਦਾ ਮੈਂ ਤਾਂ ਬਾਹਰ ਹੀ ਜਾਣੈ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਚੱਲ ਕੋਈ ਨਾ,
ਕਰਾਂਗੇ ਕੋਈ ਖੱਬਾ ਸੱਜਾ। ਹੁਣ ਓਹ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਦਾ ਕੋਰਸ (ਆਈਲੈਟਸ) ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਐ ਸ਼ਹਿਰ।”
ਗੁਰਜੰਟ ਨੇ ਹੁੰਗਾਰਾ ਭਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ “ ਚਲ ਕੋਈ ਨਾ ਜੇ ਕਰਦੈ ਤਾਂ ਕਰਵਾ ਦੇ। ਨਾਲੇ ਚਾਰ-ਪੰਜ
ਕਿਲਿਆਂ ਦੀ ਖੇਤੀ ਦੀ ਕਿੰਨੀ ਕ ਆਮਦਨ ਐ। ਬਾਕੀ ਇਥੇ ਕਿਹੜਾ ਨੌਕਰੀਆਂ ਮਿਲਦੀਆਂ।”
ਬਰਾਂਡੇ ਵਿੱਚ ਮੋਟਰਸਾਈਕਲ ਖੜਾਉਂਦਿਆਂ ਜਗਤਾਰ ਸਿੰਘ ਦੀ ਪਤਨੀ ਬਲਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ
“ ਆ ਗਏ ਤੁਸੀਂ ? ਲੈ ਆਏ ਆੜਤੀਏ ਤੋਂ ਵੀਹ ਹਜ਼ਾਰ ਫੜਕੇ? ਗਗਨ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਪੇਪਰ
ਭਰਨ ਦੀ ਲਾਸਟ ਤਰੀਕ ਐ!” ਜਗਤਾਰ ਨੇ ਪੈਸਿਆਂ ਵਾਲਾ ਝੋਲਾ ਬਲਜੀਤ ਕੌਰ ਨੂੰ ਫੜਾਉਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ
“ਪਹਿਲਾਂ ਪਾਣੀ ਪੁਣੀ ਤਾਂ ਪੁੱਛ ਲਿਆ ਕਰ! ਲੈ ਸਾਂਭ ਦੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ।” ਬਲਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ
ਪਾਣੀ ਦਾ ਗਲਾਸ ਫੜਾਉਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ “ ਐਂਵੇ ਨਾ ਔਖੇ ਭਾਰੇ ਜੇ ਹੋਇਆ ਕਰੋ! ਤੁਸੀਂ ਪਹਿਲਾਂ
ਤਾਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੁਣੀ ਮੇਰੀ, ਹੁਣ ਮਸਾਂ ਅੱਡ ਵਿਢ ਹੋਏ ਆਂ। ਮੇਰੀ ਮੰਨੋ ਜਿਵੇਂ ਕਿਵੇਂ
ਕਰਕੇ ਗਗਨ ਨੂੰ ਤੋਰਦੋ ਬਾਹਰ, ਜੂਨ ਸੁਧਰ ਜੂ ਆਪਣੀ। ਮੇਰੀ ਭੁੱਆ ਦੇ ਪੋਤੇ ਨੂੰ ਦੇਖਲੋ,
ਹਲੇ ਮਸਾਂ ਦੋ ਢਾਈ ਸਾਲ ਹੋਏ ਆ ਪੱਕਾ ਹੋ ਗਿਆ, ਨੋਟਾਂ ਚ ਖੇਡਦੇਆ ਅਗਲੇ।”
ਇੱਕ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਆਈਲੈਟਸ ਦਾ ਰਿਜਲਟ ਆ ਗਿਆ ਪਰ ਗਗਨ ਦਾ ਬੈਂਡ ਸਕੋਰ ਪੰਜ ਹੀ ਰਹਿ
ਗਿਆ। ਬਲਜੀਤ ਕੌਰ ਦੇ ਵਾਰ ਵਾਰ ਸਮਝਾਉਣ ਤੇ ਜਗਤਾਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਔਖੇ ਸੌਖੇ ਟੈਸਟ
ਦੇ ਪੈਸੇ ਭਰ ਦਿੱਤੇ। ਪਰ ਇਸ ਵਾਰ ਵੀ ਗਗਨ ਪੂਰੇ ਬੈਂਡ ਹਾਸਲ ਨਾ ਕਰ ਸਕਿਆ।
ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋਏ ਗਗਨ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਂਦਿਆਂ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ “ ਚਲ ਕੋਈ ਨਾ ਪੁੱਤ ਇੱਕ
ਵਾਰੀ ਹੋਰ ਪੇਪਰ ਦੇ ਲਈਂ! ਮੈਂ ਆਪੇ ਮਨਾ ਲਊਂ ਤੇਰੇ ਪਿਓ ਨੂੰ।” ਗਗਨ ਨੇ ਵਿਚੋਂ ਟੋਕਦਿਆਂ
ਕਿਹਾ “ ਨਹੀਂ ਮਾਂ! ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲਦਾ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਟੈਸਟ ਟੁਸਟ! ਪਰ ਮੈਂ ਜਾਣਾ ਬਾਹਰ ਹੀ ਐ।
ਇੱਕ ਏਜੈਂਟ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ ਕਿ 6 ਬੈਂਡਾਂ ਵਾਲੀ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਕੇ ਓਹਦੀਆਂ ਫੀਸਾਂ ਭਰ
ਕੇ ਭੇਜ ਦਿਆਂਗੇ। ਫੇਰ ਉਹ ਉਥੇ ਜਾ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਸੱਦ ਲਊ।” ਬਲਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਕੇ
ਪੁੱਛਿਆ “ ਐਵੇਂ ਕਿਵੇਂ? ਪਰ ਕਿਸੇ ਤੇ ਪੈਸੇ ਲਾਉਣ ਲਈ ਤੇਰੇ ਪਿਓ ਨੂੰ ਕੌਣ ਮਨਾਉ! ਮੈਂ ਤਾਂ
ਪਹਿਲਾਂ ਮਸਾਂ ਰਾਜ਼ੀ ਕੀਤਾ ਸੀ।”
ਜਗਤਾਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਗੱਲ ਸੁਣਦਿਆਂ ਹੀ ਸਾਫ ਮਨਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਗਗਨ ਨੇ ਗੁੱਸੇ ਹੋ ਕੇ
ਕਿਹਾ “ਬਾਹਰ ਜਾਣਾ ਹੁਣ ਮੇਰੀ ਇਜ਼ਤ ਦਾ ਸਵਾਲ ਐ! ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਮੰਨਣਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕੁਝ
ਖਾ ਕੇ ਮਰ ਜਾਊਂ।” ਬਲਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਰੋਂਦੇ ਹੋਏ ਜਗਤਾਰ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਕਿਹਾ “ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਐਂਵੇ
ਅੜੀ ਕਰ ਬੈਠਦੇ ਓ! ਜੇ ਜਵਾਕ ਨੇ ਕੁਝ ਕਰ ਲਿਆ ਫੇਰ ਅੱਖਾਂ ਚ ਘਸੂਨ ਦੇ ਕੇ ਰੋਵਾਂਗੇ। ਕੁਝ
ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਜ਼ਮੀਨ ਵੇਚ ਦਿਆਂ ਗੇ ਥੋੜੀ ਘਣੀ, ਓਹ ਵੀ ਤਾਂ ਓਸੇ ਦੀ ਐ!” ਜਗਤਾਰ ਸਿੰਘ
ਦੁਚਿੱਤੀ ਵਿੱਚ ਫ਼ਸਿਆ ਕਦੇ ਪੁਰਖਾਂ ਦੀ ਸਾਂਭੀ ਜ਼ਮੀਨ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਅਤੇ ਕਦੇ ਮੁੰਡੇ ਬਾਰੇ।
ਗੁਰਜੰਟ ਸਿੰਘ ਦੇ ਕਹੇ ਬੋਲਾਂ ਨੇ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਹਾਂ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰ ਹੀ ਦਿੱਤਾ।

• ਚਾਨਣ ਦੀਪ ਸਿੰਘ ਔਲਖ

ਜ਼ਰ, ਜ਼ੋਰੂ, ਜ਼ਮੀਨ ਪਿੱਛੇ ਮੈਂ ਲੜਦੇ ਦੇਖੇ ਭਾਈ
ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਕਲਬੂਤ ਚ ਮਾਨਾਂ ਮੈਂ ਕਿੱਥੋਂ ਏ ਆਈ
ਚੋਰ ਸਾਧ ਨੇ ਬਣਕੇ ਘੁੰਮਦੇ ਚਿਹਰਿਆਂ ਉੱਤੇ ਨਕਾਬਾਂ
ਜੋੜੇ ਜੜੇ ਨੇ ਵਿੱਚ ਫਰੇਮਾਂ ਪੈਰੀਂ ਰੁਲਣ ਕਿਤਾਬਾਂ

ਸੂਰਜ ਚੋਂ ਕਦੇ ਸੇਕ ਨਾ ਮੁੱਕੇ ਗਿਣੇ ਜਾਂਦੇ ਨਾ ਤਾਰੇ
ਗੈਰਾਂ ਤੋਂ ਤਾਂ ਬਚ ਜਾਈਏ ਪਰ ਅੰਤ ਨੂੰ ਅਪਣਾ ਮਾਰੇ
ਲੋੜ ਪੈਣ ਤੇ ਹਰ ਕੋਈ ਲਾਡੀ ਗਧੇ ਨੂੰ ਬਾਪ ਬਣਾਵੇ
ਗੱਲ ਨਾ ਕੋਈ ਸੁਣਕੇ ਰਾਜ਼ੀ ਹਰ ਕੋਈ ਕਹਿਣੀ ਚਾਹਵੇ

ਹਨੇਰ ਛਾਉਣ ਤੇ ਡਿੱਖਾਂ ਵਾਲਿਆ ਸਾਥ ਛੱਡੇ ਪਰਛਾਵਾਂ
ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਓਹ ਘਰ ਨੇ ਹੀਣੇ ਜਿਸ ਘਰ ਹੈ ਨਈਂ ਮਾਵਾਂ
ਕਹਿੰਦੇ ਨਸ਼ੇ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰਾਉਣਾ ਖੁਦ ਹੀ ਜਾਂਦੇ ਲਾਈ
ਉੱਤੋਂ ਝੂਠੇ ਦੇਣ ਦਿਲਾਸੇ ਅੰਦਰੋਂ ਜਾਂਦੇ ਖਾਈ
– ਲਾਡੀ ਮਾਨ

Read More Latest Punjabi Poetry

ਤੂੰ ਕੀ ਜਾਣੇ ਮੇਰੇ ਹਲਾਤਾਂ ਨੂੰ
ਸਮੁੰਦਰੋਂ ਡੂੰਘੇ ਦਿਲ ਦੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨੂੰ
ਕਦੇ ਬਹਿ ਕੇ ਵੇਖੀਂ ਕੋਲ ਮੇਰੇ
ਪੈਂਦੇ ਸੀਨੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹੌਲ ਮੇਰੇ
ਯਾਦਾਂ ਡੰਗਦੀਆਂ ਸੀਨਾ ਰਾਂਤਾਂ ਨੂੰ
ਤੂੰ ਕੀ ਜਾਣੇ ਮੇਰੇ ਹਲਾਤਾਂ ਨੂੰ
ਹਊਂਕੇ ਭਰ ਭਰ ਲੰਘਦੇ ਨੇ ਦਿਨ
ਰਾਂਤਾਂ ਜਾਗ ਜਾਗ ਲੰਘਦੀਆਂ ਤਾਰੇ ਗਿਣ ਗਿਣ
ਮੰਗੀਏ ਤੇਰੀਆਂ ਖੈਰਾਂ ਨਿੱਤ ਪ੍ਰਭਾਤਾਂ ਨੂੰ
ਤੂੰ ਕੀ ਜਾਣੇ ਮੇਰੇ ਹਲਾਂਤਾਂ ਨੂੰ
ਸਮੁੰਦਰੋਂ ਡੂੰਘੇ ਮੇਰੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨੂੰ
ਚੈਨ ਇੱਕ ਪਲ ਕਦੇ ਸਾਨੂੰ ਆਇਆ ਨਾ
ਕਿਸੇ ਰੋਂਦਿਆਂ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਵੀ ਕਰਾਇਆ ਨਾ
ਕੱਲੇ ਬੈਠ ਪਾਈਏ ਇਸ਼ਕ ਦੀਆਂ ਬਾਤਾਂ ਨੂੰ
ਤੂੰ ਕੀ ਜਾਣੇ ਮੇਰੇ ਹਲਾਤਾਂ ਨੂੰ
ਕਿਤੇ ਮਿਲ ਜਾਂਵੇਂ ਦੁੱਖ ਮੈਂ ਸੁਣਾਵਾਂ
ਰਾਜ ਤੈਨੂੰ ਅੱਖਾਂ ਦੀਆਂ ਪਲਕਾਂ ਬਿਠਾਵਾਂ
ਚੈਨ ਮਿਲ ਜਾਵੇ ਮੇਰੇ ਖਿਆਲਾਤਾਂ ਨੂੰ
ਤੂੰ ਕੀ ਜਾਣੇ ਮੇਰੇ ਹਲਾਤਾਂ ਨੂੰ
ਸਮੁੰਦਰੋਂ ਡੂੰਘੇ ਦਿਲ ਦੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨੂੰ

• ਦੇਸ ਰਾਜ ਸ਼ਾਇਰ